ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ;

ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ;

15

Κατά τον προϋπολογισμό οι δαπάνες για τους ολυμπιακούς αγώνες 9 δισεκατομμύρια αλλά στη υποσημείωση προσθέτει και δαπάνες άλλων οργανισμών του δημοσίου. Τα παραπάνω αποκρύπτουν την πραγματικότητα καθώς οι δαπάνες για τους ολυμπιακούς αγώνες είχαν διασκορπιστεί στην κεντρική κυβέρνηση, σε οργανισμούς, στην περιφέρεια, στις νομαρχίες και τους δήμους. Γράφει η Ελευθεροτυπία:

 

«Μα είναι δυνατόν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να ευθύνονται για το έλλειμμα -παγόβουνο των300 δισ. ευρώ

που μας φέρνει στο χείλος της αβύσσου;», αναρωτιούνται κάποιοι... Και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, όχι μόνο διότι μπορεί να ωφελήθηκαν προσωπικά αναλαμβάνοντας δημόσια έργα, κερδίζοντας χρήμα, φήμη και αξιώματα. Φταίει και το γεγονός ότι έξι χρόνια μετά ουδείς έχει καταλήξει σε μια σαφή

 

και συνολική κοστολόγηση του εγχειρήματος. Τον Νοέμβριο του 2004 η τότε κυβέρνηση ανακοίνωσε κόστος 8,95 δισ.ευρώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται «δαπάνες για την κατασκευή έργων που ολοκληρώθηκαν ή επισπεύτηκαν λόγω των Αγώνων» (π.χ. Αττική Οδός, τραμ, προαστιακόςκ.λπ.). Αργότερα, η Standard&Poor's το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ ή 6% του  ελληνικού  ΑΕΠ.  Σήμερα πληροφορούμαστε ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά έργα που δεν έχουν καν αποπληρωθεί (π.χ. Ολυμπιακό Χωριό), ενώ μόνο στον τομέα του τουρισμού ουδέποτε επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη για διπλασιασμό των εσόδων και αύξηση από τα 10 στα 20 δισ.ευρώ ετησίως. Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος μεταξύ των 20

-

30 δισ. ευρώ αν συμπεριληφθούν δαπάνες που δεν θα γίνονταν ποτέ ή θα περνούσαν από λιγότερο ταχύρρυθμες διαδικασίες αν δεν υπήρχε η χρονική πίεση και ο μεγαλοϊδεατισμός της Ολυμπιάδας.

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=140838

 

 Ένα κόστος επομένως γύρω στα 15 με 20 δισεκατομμύρια ευρώ, δανεικά φυσικά,πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα δάνεια του ελληνικού δημοσίου για έργα όπως η Αττική Οδός, που κανείς δε γνωρίζει πόσο στοίχισε τελικά, και κατευθύνονταν με τρόπο προκλητικό στα ταμεία των κατασκευαστικών εταιρειών φτάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν το σύνολο των δανείων του ελληνικού δημοσίου. Δε μένει τίποτα για να τους μισθοσυντήρητους. Και όχι μόνο δεν έπαιρναν από τα δάνεια αλλά πλήρωναν κιόλας. 

Στον επόμενο πίνακα βλέπουμε πως από το 2001 ως το 2009 διοχετεύτηκαν στο εξωτερικό υπό μορφή αμοιβών, κερδών, τόκων, καταθέσεων,repos,Και επενδύσεων σε μετοχές πάνω από 252 δισεκατομμύρια ευρώ. Το σύνολο σχεδόν του ποσού αυτού είναι πλούτος που παράχθηκε από τους Έλληνες εργαζόμενους στην Ελλάδα και φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό. Το ποσό αυτό κατέληξε, σε μεγάλο ποσοστό, στα θησαυροφυλάκια εκείνων που κατόπιν το δάνειζαν στο ελληνικό δημόσιο.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2

 

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΟΡΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ, ΤΡΕΧΟΥΣΕΣ ΤΙΜΕΣ) 

 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ  = ΠΛΗΡΩΜΕΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

2001 = 4.081,6

2002 = 3.699,9

2003 = 4.166,5

2004 = 7.188,0

2005 =  8.949,6

2006 =  10.744,9

2007 = 13.702,7

2008 =  16.621,8

2009 =  13.928,4

*

     

 

 

 1.

Η διαδικασία της υπερχρέωσης - νοικοκυριών, κρατών και επιχειρήσεων – που ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες άγγιξε και την Ελλάδα αλλά αργότερα γενικά και σε μικρότερο βαθμό από τις υπόλοιπες χώρες.

 

2. Τα ελληνικά νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είχαν πολύ μικρή έκθεση στο δανεισμό πριν τη δεκαετία του 2000 και άρχισε να αυξάνεται από την υιοθέτηση του ευρώ και μετά σαν αποτέλεσμα των χαμηλών επιτοκίων και των φορτικών και παραπλανητικών τακτικών των τραπεζών.

 

 

 

17

3. Η τελική έκθεση των νοικοκυριών στην Ελλάδα στο δανεισμό είναι περιορισμένη,για αναπτυγμένη χώρα, και ο δανεισμός κατευθυνόταν κυρίως στην απόκτηση κατοικίας.

 

4. Η πιστωτική πολιτική των τραπεζών δημιούργησε μια φούσκα στα ακίνητα υποχρεώνοντας έτσι τα νοικοκυριά να δανείζονται όλο και μεγαλύτερα ποσά καθώς περνούσε ο χρόνος και οι τιμές αυξάνονταν.

 

5. Τα δάνεια του ελληνικού δημοσίου δεν επηρέασαν παρά ελάχιστα, και αυτό υπό αίρεση, τους μισθούς στην Ελλάδα.

 6

. Τα δάνεια κατευθύνονταν στην εξυπηρέτηση των δανείων και των δανειστών. Ένα σημαντικό μέρος τους πήγαινε στις προμήθειες των τραπεζών και ένα άλλο στην αγορά οπλικών συστημάτων και προμηθειών του δημοσίου από εταιρείες του εξωτερικού.

 

7. Το υπόλοιπο κατέληγε στους Έλληνες αστούς

–    μεγαλομετόχους τραπεζών,μεγαλοκατασκευαστές, αντιπροσώπους εταιρειών, βιομήχανους και πολιτικούς – και τελικά σε τράπεζες του εξωτερικού.

 

8. Όσον αφορά τώρα το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου αυτό φυσικά καλυπτόταν με δανεικά. Κοιτάζοντας λίγο λεπτομερώς τα είδη που εισάγονταν θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, πως πέρα από κάποια αναγκαία, ένα μεγάλο μέρος ήσαν είδη πολυτελείας που κάλυπταν τις ανάγκες των αστών ή των ανώτερων τμημάτων του στρώματος των μικροαστών στους οποίους κατέληγε πράγματι ένα μικρό μέρος των δανεικών και εξ΄ αντανακλάσεως. 

 

Αν επομένως ενδιαφέρεται κάποιος να μάθει που πήγαν τα δάνεια του ελληνικού κράτους ας ψάξει στις τσέπες της, κατ ευφημισμόν, ελληνικής αστικής τάξης. 

 

Αγράμματοι και άπληστοι, χυδαίοι και ποταποί ,  συμπλεγματικοί που υπάρχουν μόνο μέσα από την απόκτηση χρήματος και εξουσίας, απευθείας κληρονόμοι των χειρότερων παραδόσεων των Ελλήνων.

 

Των προσκυνημένων της τουρκοκρατίας,των μαυραγοριτών των δωσίλογων των κουκουλοφόρων και των ταγματασφαλιτών της ιταλογερμανικής κατοχής.

 

Αυτοί δηλαδή που επάνδρωσαν το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος.

 

Ένα κράτος λάφυρο που είχε χρέος να δανείζεται και να τους τα δίνει.

 

Όπως έκανε πάντα.

 

Από τότε.

 

Από το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας

ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ;

ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ; by Giwrgos Triantafyllopoulos

theologos vasiliadis